Á degi íslenskrar tónlistar, 29. nóvember sl. var Þorsteinn Eggertsson sæmdur heiðursmerki STEFs.
Þorsteinn er einn afkastamesti höfundur okkar. Hjá STEFi eru skráð u.þ.b. 500 verk eftir hann — langflest textar — en fáir skilja eftir sig drýgra dagsverk.
Þorsteinn er frá Keflavík og var hluti hinnar s.k. „bítlakynslóðar“, sem þaðan kom á sjöunda áratugnum. Hann þótti ágætur söngvari og lét að sér kveða sem slíkur á upphafsárum rokksins og var Þorsteinn oft auglýstur sem „hinn íslenski Presley“.
Fljótlega fór hann að setja saman söngtexta og hljómsveitir og plötuútgefendur tóku að leita til hans. Fyrsti texti Þorsteins sem út kom á plötu nefnist „Ást í meinum“, við lag Þóris Baldurssonar, fyrir Savannatríóið. Í kjölfarið komu textar fyrir hinar ýmsu hljómsveitir, svo sem KK-Sextett, Dáta, Hljóma, Flowers, Lónlí Blú Bojs, Þú og ég, Brimkló og fleiri.
Um tíma starfaði Þorsteinn sem blaðamaður og fjallaði mikið um tónlist. Fræg eru viðtöl hans við Rolling Stones og síðar Bítlana, hina einu sönnu, sem Þorsteinn tók í Kaupmannahöfn, þar sem hann bjó um tíma. Þorsteinn hefur í gegnum árin sent frá sér skáldsögur, auk heldur sem hann er myndlistamaður og hefur haldið allnokkrar sýningar.
Vafalaust verður Þorsteinn ávallt þekktastur fyrir hina fjölmörgu söngtexta sína, sem Íslendingar hafa haft á vörum sér um langt árabil og syngja reglulega á mannamótum, án þess kannski að átta sig á því eftir hvern þeir eru.
Af þekktum textum Þorsteins má nefna: Gvendur á eyrinni, Leyndarmál, Glugginn, Ég elska alla, Slappaðu af, Er hann birtist, Ástarsæla, Himinn og jörð, Heim í Búðardal, Söngur um lífið, Dans, dans, dans, Við saman — og svo mætti lengi telja.
Hending úr „Heim í Búðardal“ á hér vel við: „Minna gagn gera má!“.
Við óskum Þorsteini til hamingju og segjum TAKK.
Það var formaður STEFs, Páll Ragnar Pálsson, sem nældi merkinu í Steina.
